Luigi’s Mansion 2 HD incelememize hoş geldiniz sevgili okurlarımız! Luigi’s Mansion serisiyle bağım çok fazla değil. Hatta küçük bir itiraf; üçüncü oyunu hala oynamadım. Genel olarak bu seriye düşkün olamama sebebim ise; konsepti ne kadar ilgi çekici bulsam bile Nintendo, karakter ve hikayesel anlamda bu seriye hak ettiği desteği vermiyor gibi hissediyorum.
İlk iki Luigi’s Mansion oyununu zamanında emulatör yardımı ile oynamıştım ve evet, bugün inceleyeceğimiz Luigi’s Mansion 2 HD adlı oyunu zaten zamanında oynadım. Hatta yanındaki HD ibaresini kaldırıp yerine Dark Moon’u ekleyin, direkt aynı oyunu oynadım. Çünkü bu oyun her yazıda bahsettiğimiz “Nintendo Yeniden Yapım Furyası” kümesine dahil değil. Çünkü ben o zamanlarda ne oynadıysam şu an da aynı oyunu oynadım. Bu konuyu daha sonra konuşacağız zaten. O yüzden biz klasik incelemelerimizde olduğu gibi sıfırdan anlatmaya başlayalım.
Mario’ya hiç çekmemiş bir adam!
Konuya hikayemizden başlayacağız başlamasına da… Üzerine detaylıca konuşabileceğimiz bir hikaye yok aslında. İlk oyundan tanıdığımız Profesör E. Gadd, hayaletlerle dostça yaşamaya devam ettiği bir gece, King Boo’nun yani hayaletlerin kralının, göğe yükselip ayı parçalara ayırması ile tüm düzeni yerle bir olur. Hayaletleri agresifleşmiş ve etrafı yıkmaya başlamıştır. Bu noktada aynı an da Kara Ay adı verilen ve etraftaki tüm enerjiyi çökerten bir kesinti yaşanır.
Profesör tabii ki tüm sistemleri donunca ve dost bildiği hayaletler kafayı yiyince çareyi geçen sefer başını beladan kurtaran Luigi’yi aramakta bulur. Durumu izah ettiği zaman Luigi tekrardan hayaletlerle uğraşmak istemese bile, bir nevi Profesör yaptığı emri vaki ile onu zorla yanına ışınlar. Böylelikle Luigi parçaların dağıldığı konakların ve bambaşka bölgelerin yolunu tutar.
Yani bence hiçbirimiz Luigi’s Mansion oyunlarını hikayesi için oynamıyoruzdur diye düşünüyorum. Çünkü yaşanan durumlar çok bariz şekilde “Luigi’yi o konağa sokacağız ama hadi bu sefer de falanca bir sebepten olsun.” diye sallanmış basit ve bir o kadar da garip sebeplerden kaynaklı oluyor. Ayrıca üst üste kaçıncı oldu bilmiyorum ama ben artık bir Mario oyununda etrafa dağılmış parçaları toplayıp finale ulaşma sisteminden aşırı sıkıldım. Mario oyunlarında bolca görmeye alıştık biliyorum da, Luigi oyunlarında da yapmayıverin artık kardeşim.
Mesela bu oyun benden, etrafa dağılmış Dark Moon parçalarını istemese ve koca bir açık dünyada yolunu kaybetmiş bir Luigi olarak oynasaydım daha çok keyif verirdi. Evet, bu sefer de oyun daha kısa sürerdi belki ama zorluk, haritada kaybolma ve bulmacalar ile onu da dengeleyebilirlerdi. Yalnız ben Atarita’da yazmaya başladığımdan beri bir değiştim, onu fark ettim. Nintendo’ya akıl vermeler falan hayırdır Seyidcemcim? Neyse ben naçizane fikrimi belirttim ve artık oyunun daha çok konuşmak istediğim kısmına geçebiliriz.
Bu süpürge bir harika!
Mario oyunlarındaki hayaletler olan Boo’lar, Mario onlara bakmadığı sürece dibine kadar gelip ona hasar verebilirlerdi. Hatta onları dondurup, kırmak dışında karşı koymanın da pek bir yolu yoktu, bu yüzden de olabildiğince kaçmaya çalışırdık. Ancak Luigi’s Mansion oyunlarındaki ana silahımız elektrikli süpürgemiz sayesinde, sadece Boo’larla kalmayıp envai çeşit hayalet ile de savaşabiliyoruz. İnanın bana bu çatışmaların tadı bambaşka oluyor. Üçüncü oyunda daha da çağ atladıklarını görmüş olsam da, ikinci oyunda da ilk oyunun üstüne koydukları inanılmaz farklar var.
Hayaletleri yakalamak için öncelikle el feneri ile suratlarına flaş patlatmanız daha sonra da süpürge ile vakumlamanız gerek. Ancak onlar her ne kadar av gibi dursa da, sizin avcılık hünerleriniz de bu avı tamamlamakta çok önemli bir unsur. Çünkü hayaletler asla rahat durmuyorlar ve sadece süpürgeyi çalıştırmak onları yakalamaya yetmiyor. Her hayalet zorluğuna göre belli bir saniye içinde yakalanabiliyor (kafalarında bir sayaç geriye doğru saymaya başlıyor) ve bunu hızlandırmanın tek yolu doğru açılarda onları süpürgeye çekiştirmek. İşte bu durumda 10 belki de 20 saniye daha avantaj kazandığınız noktalar olabiliyor. Bu sistemin ne kadar eğlenceli olduğunu unutmanın yanı sıra aşırı da özlemişim.
Hayaletler çoğu yerde karşınıza çıksa da, sizi kolayca çevreleyebildikleri ve sayı olarak fazla üstün gelip canınızı erittiği anlar olabiliyor. O yüzden “flaş at, vakumla ve doğru açıyla çek” sistemini kafanızda oturtmanız gerekli. Yoksa bir bakmışsınız her taraf size doğru saldırmaya gelen hayaletlerle dolmuş taşmış. Düşman çeşitliliği de hatırladığımın aksine gayet dolu dolu ve tatmin ediciymiş. Ben Luigi’s Mansion 2’yi daha spontene bir oyun olarak hatırlıyordum ancak süpürge savaşlarından aldığım keyfi gerçekten özlemişim.
Nostalji bazen de kötüdür…
Hatırlıyorum da, bu oyunu emulatör üzerinden kurup oynayana kadar ne kadar çok çaba sarf etmiştim. O uğraşların sonucu olarakta doğal olarak insan, “E bu kadar uğraştık, kurduk. Bu oyunu keyifle oynamak zorundayım.” gibi bir mottoya bürünebiliyor. Veyahutta oyun zevklerimiz yıllar içerisinde fazlaca değişebiliyor. Evet bu girişi yaptığıma göre anlamış olmanız gerek ki, bu sefer ki oynayışımda oyundan eski tadı alamadım. Bunun manevi sebeplerini elbette oturup saatlerce konuşabiliriz ama göze çarpan bariz sıkıntılar var.
Mesela tam burada ilk paragrafta bahsettiğim konuya geri dönüyoruz. Sevgili Nintendo, madem elini attın bu oyunu da günümüze taşımak istedin, neden günümüz standartlarına uygun bir yapıda yapmadın ki bunu? Oyun resmen sizi çizgisel oynamaya zorluyor. Misal bir alandasınız ve Dark Moon parçası arıyorsunuz. O parçayı bulmadan önce bölgeyi keşfetmeniz gerekmekte. Bu keşifleri ise Profesör’ün bilgisayarından görev olarak seçmeniz ve o görevleri tek tek yapmanız gerekmekte. Bu şekilde de aynı alana tekrar tekrar gir çık yaparak yolunuzu açacak ve bölge boss’u ile Dark Moon parçasını bulana kadar devam edeceksiniz. Peki ben zaten tamamını çok kez gezdiğim bir haritanın tamamen aynı yerlerini tekrar tekrar geziyorum ki?
Bu tasarım kötü düşünülmüş, tamamen oyunu uzatmak adına verilmiş bir karar. Keşke yeniden çıkarırken biraz daha üzerine uğraşıp Dark Souls oyunlarındaki gibi birbiriyle bağlantılı harita dizaynları yapsalarmış. Böylece de yolumuzu yavaş yavaş açar ve kısayollarla bölge boss’una kadar rahatlardık. Sonuç olarak şuraya çıkıyoruz, oyun her ne kadar 2024’te çıkmış olsa da kafa yapısı olarak hala 2013 modeline aşırı sadık. Bu sadıklığın ise ne yazık ki iyi olduğunu düşünmüyorum.
- Bir diğer Seyidcem incelemesi: Paper Mario: The Thousand-Year Door
Olumlu yanlardan devam!
Tekrarlayan bölüm dizaynı ve pek bir anlamı olmayan hikayesi dışında sadece dövüş mekaniklerini beğendiğim bir oyun değil tabii ki Luigi’s Mansion 2 HD. Gerek gizli kapıları bulmaya çalıştığımız bulmacaları, gerekse çevrede dolaşıp toplanabilir ögeleri bulma anlamında ben başında oturduğum saatlerde kendisinden çok keyif aldım. Etrafta ana görev dışında sürüyle yan materyal varken, bu haritaları gezmemek verilecek en yanlış kararlardan biri. Ancak o zaman küçük detaylara, çevredeki detaylarla anlatılmış minik hayalet hikayelerine göz atabiliyorsunuz. Alakasız bir yerde çözdüğünüz bir bulmaca sonucu altınla ödüllendirilmek size keşif yapma dürtüsünü her daim aşılayacak.
Zaten aşılamakta zorunda çünkü süpürgenin vakumlama hızının geliştirmesini bu etrafta çektiğiniz paralar sayesinde yapabiliyorsunuz. Bu paralar her yerden çıkabildiği gibi kimi zaman güzel saklandıkları için onlara süpürgenizi kullanıp çevre etkileşimine girdiğiniz bulmacalardan sonra sahip olabiliyorsunuz. Süpürgenizi açısal olarak her tarafa çevirebildiğiniz için perdeler, çöplükler, ağaç dalları vb. ulaşması zor kısımlardan çeşit çeşit eşyalara ulaşabiliyorsunuz.
Görsellik ve müziklere kocaman saygılar!
Luigi’s Mansion 3’ü oynamasam da, gördüklerimden yola çıktığım net bir konu vardı. Oyunun görselliği inanılmaz iyi gözüküyordu. Sanki bir Pixar animasyonundan çıkma grafiklerin ilk mihenk taşı o oyunda atılmıştı. Bundandır da yeni 3D Mario oyununu acayip şekilde bekliyorum. Luigi’s Mansion 2 HD ise tabii ki o seviyede değil çünkü 2013’teki oyunun üzerine HD filtresi yapıp piyasaya sundular. Ama sanmayın ki bu durum, görselliğini beğenmediğim anlamına gelsin.
Bence o zamana göre bile Nintendo, yüz ve beden animasyonları, çevre detayları, düşman tasarımları konusunda bayağı iyi bir iş çıkartmış. Bunun üzerine daha keskin hatlar ve HD çözünürlük eklenince de keyif kaçırmayacak, ortalama düzeyde bir görsellik ortaya çıkmış. Hem de performans tarafında da hiçbir sıkıntı göstermeden, rahatça oynayabiliyorsunuz. Müzikleri ve ses tasarımı ise zaten zamanında da çok iyiydi hala da taş gibi duyuluyor. Profesör bizi DS üzerinden her çaldırdığında çalan zil sesini sonuna kadar dinledim. Bu oyunun ana tema müziği gerçekten bambaşka bir seviyede çünkü.
Puan tazeleme isteği geri tepti.
Sözde yeniden yapım ve “port” mantığının patladığı en net nokta benim için Luigi’s Mansion 2 HD oldu. Sonuçta tabii isimde bir Remastered ya da Remake yazmıyor, yani bu Nintendo’nun tanıtım hatası falan değil. Ama burada bir sorun var sanki sevgili okurlar. Bu oyunu oynadığım zamanlarda da editör olsaydım, aradan geçen senelerden sonra aynı oyunu tekrar incelediğimde sizce aynı puanı verir miydim? Arada yaşadığım deneyimler bunu etkilemez miydi? Bu noktada oyun, beni gerçekten içinden çıkamayacağım ve daha geniş bir zamanda tartışılması gereken bambaşka bir konuya itti.
Luigi’s Mansion 2 HD çok güzel bir oyun olsa bile, canı Luigi’s Mansion çeken herkese üçüncüyü oynamalarını öneririm. Hele ikinci oyunu zaten oynadıysanız ve aşinaysanız dönmeniz için bir sebepte yok. Serinin hayranı olup ve kütüphanemde kalsın arada oynarım derseniz tabii ki kaçırmayın. İlk defa oynayacak olanlardansanız da, şu an için elinizde başka bir alternatif yoksa kesinlikle tavsiye ederim. bir başka incelemede görüşmek üzere, hoşça kalın!
