Night School Studio tarafından geliştirilen ve Netflix tarafından yayımlanan Oxenfree II: Lost Signals, bugün itibarıyla piyasaya sürülüyor. Biz de bu ilgi çekici gerilim dolu macera oyununu öncesinde deneyimleme fırsatı bulduk ve tüm detaylarıyla inceliyoruz. O hâlde gelin, başlayalım.
Klasik Oxenfree macerasının çok daha gelişmiş ve oturaklı bir yapıyla buluşmasına şahitlik ediyoruz.
Oxenfree, aslında çok uzun zamandır radarımda bulunan fakat odağı farklı oyunlara kaydırmam sebebiyle bir türlü kendisine şans veremediğim bir yapımdı. Oxenfree II’nin inceleme için geldiğini gördüğümde, ”İşte bu benim için ilk oyunu bitirme fırsatı” dedim ve direkt olarak ilk oyunun macerasına daldım. Şimdi dönüp baktığımda iyi ki direkt olarak ikinci oyundan başlamamışım diyorum çünkü gerçekten şahane bir maceraydı ve ikinci oyuna dair tüm beklentilerimi yeniden oluşturmayı başardı. Hem ikinci oyunun hemen öncesinde birinci oyunu oynamanın getirdiği birçok avantaj da vardı; evrenden ve hikâyeden kopmayacaktım, atmosfere kendimi daha rahat adapte edecektim ve oyunların arasındaki gelişimi en iyi şekilde deneyimleyebilecektim. Öyle de oldu. İlk oyunu kenara koyup, ikinci oyun için elime Steam Deck’imi aldığımda beni gerçekten de muhteşem bir maceranın beklediğini hissettim. Bu his, doğru bir histi.
Oxenfree II: Lost Signals, aynı ilk oyun gibi doğaüstü olayların bulunduğu, diyalog tabanlı hikâyesi ve keşif elementleriyle öne çıkan bol gerilimli bir macera oyunu. Epey heyecanlı ve sürükleyici bir serüveni, zaman zaman saçmalama potansiyeli olsa da müthiş keyifli diyalogları var. Tabii Lost Signals’ı bitirdiğimde emin olduğum tek bir şey var o da Night School Studio’nun ikinci oyun ile birlikte serinin sunabileceği maksimum potansiyeli keşfetmiş oldukları. Yani bence Oxenfree II, her anlamda şahane bir devam oyunu olmuş ve oyuncuya sunmak istediği tüm odak noktaları en iyi şekillerde yapmayı başarmış.
Sanırım oyunlardaki telsiz sohbetlerine karşı zaafım var, anlamsız bir şekilde çok seviyorum.
Oxenfree II: Lost Signals’taki ana karakterimiz Riley, oyunun geçtiği ana bölge olan Camena’da doğup büyümüş fakat daha sonrasında farklı bir yere taşınarak hayatını yeniden kurmak zorunda kalmış bir kadın. Tabii farklı yerlerde yapamayan bizim Riley, daha basit bir hayat yaşamak için Camena’daki giriş seviyesinde bir çevre araştırmacılığı işini kabul ediyor ve memleketine geri dönüyor. Hikâyemiz ve ‘bilinmezlikle’ karşılaşmamız aslında tam da bu noktada başlıyor. Biz bir çevre araştırmacısıyız ve hâliyle görevimiz Camena’nın çevresinde yer alıyor. Bu da yakındaki üslerdeki çalışanlarla sürekli olarak telsiz iletişimi ve sohbet demek oluyor.
Oyun deneyiminizdeki sürprizleri kaçırmak istemediğim için hikâye açısından herhangi bir detaya girmeyecek olsam da şu telsiz sohbetleri fazla hoşuma gidiyor sanırım ya. Oyun esnasında ilerlerken ayrı bir tat katıyor ve gerçekten de o evrende yaşadığınızı, bir işleyişin olduğunu hissettiriyor. Tabii bu işin benim için zirvesi Firewatch idi. O noktada detaylı bir iletişim ve keyifli sohbetlerden bahsetmesem de Oxenfree II: Lost Signals da bu konuda gerçekten çok iyi. Neyse daha fazla uzatmayalım, incelemesinde telsiz sohbetleri için ayrı paragraf açan tek kişi falan olabilirim sanırım.
Oyun içerisindeki gerilim ve gizem unsurlarını müthiş bir hikâye akışıyla birleştiren Night School Studio, bence bu yılın en sürükleyici işlerinden birine imza atmış.
Oxenfree II, sürekli olarak gizem ve gerilim atmosferinin hakim olduğu bir havaya sahip ve bunu oyuncuya en iyi şekilde yansıtıyor. Night School Studio ekibini bu noktada alkışlamak gerekir çünkü oyunun temposunu gerçekten çok iyi bir şekilde ayarlamışlar. Oyuncuyu ne zaman sakinleştireceklerini veya bir gerilim unsuruyla karşılaştıracaklarını çok iyi biliyorlar. Oyunun yapısı her an her şeyin gerçekleşmesine müsait bir noktada tutulduğu için ileride sizi neyin beklediğini hiçbir şekilde tahmin edemiyor ve kendinize bir ön hazırlık duyusu sunamıyorsunuz. Bu da oyunun gizemli dünyasını güçlendirirken, sürükleyiciliğini korumasında ve ‘’Acaba ileride ne olacak?’’ sorusunun her zaman geçerli olmasında büyük rol oynuyor. Bir oyuncunun en önemli parçalarından olan merak hissini sürekli olarak körüklüyor ve kendisini oynatıyor.
Oxenfree II’nin bu atmosferi yakalamasındaki en büyük unsurlardan bir tanesinin de yeni haritası ve hikâyeyi inşa etmiş olduğu karakterler olduğunu düşünüyorum. İlk oyunda ikinci oyuna nazaran çok daha minik ve daha az detaylı bir harita bulunuyordu. Camena ise çok daha detaylı ve tecrübeyle tasarlanmış. Sizlere gerçekten de o yolları aştığınızı, gizemleri çözdüğünüzü ve bu topraklarda büyüdüğünüzü birebir hissettiriyor. Karakter noktasındaki önemli noktaysa artık yetişkin ve kişiliği tamamen oturmuş bir karakteri kontrol ediyor olmamız hoşuma gitti. İlk oyundaki ana karakterimiz Alex ve dostları, ergenlik çağına hemen hemen yeni giren çocuklardı ve hâliyle oyun içerisinde çocukça sohbetler dönebiliyordu. Bence Riley, tecrübeleri ve kişiliğiyle birlikte Oxenfree II’nin evrenine cuk oturmuş bir karakter. Deneyimlerini görmek, hikâyelerini dinlemek ve ani karar vermesi gereken durumlarda neler yapabileceğini gözlemlemek çok daha keyifli.
Biraz da diğer noktalara ve oyunun küçük eksilerine değinelim.
Oxenfree II’nin ilk oyuna nazaran getirdiği bir diğer önemli yenilik, radyo frekansı bulmaktan ibaret olan oynanış tarafını minimize ederek, oyunun keşif ve bulmaca tarafını güçlendirmek olmuş. Kesinlikle düzenlenmesi gereken bu nokta, oyuna en iyi şekilde adapte edilmiş ve yerleştirilen mini bulmacalar oyuna büyük tat katmış. Zaman zaman elde ettiğiniz yeni ekipmanlar, karşılaştığınız farklı gizemler ve engeller derken oynanış esnasında yeniliği hissediyorsunuz. Benim oyun esnasındaki maceram yaklaşık altı buçuk saat sürdü diyebilirim. Yani eğer ‘’Oxenfree 2: Lost Signals kaç saat sürüyor?’’ diyecek olursanız, yanıtım altı ila yedi saat olacaktır.
Tabii ki de her oyun gibi Oxenfree II de kusursuz değil. Gelelim oynarken en çok gözüme çarpan küçük eksilerine. Öncelikle Oxenfree II, içerisinde bol bol diyalog içeren bir oyun ve hikâyesini de büyük oranda bu yan konuşmalarla anlatıyor. Oyuncunun merakını da büyük anlamda gideren ve sıkılmasını engelleyen bu keyifli konuşmalar, zaman zaman epey zorlama olabiliyor. Özellikle önemli anlarda girebilen alakasız diyaloglar oyunun temposuna negatif yönde etki etmiş. Tabii bu oyunun çok küçük bir kısmında yaşanıyor o yüzden çok da önemli bir sorun değil. Bir diğer yandan Oxenfree II, ilk oyun ile bize sunulan hikâyeyi muhteşem bir şekilde bağlamış ama bence duyguyu oyuncuya doğrudan hissettirme bakımından biraz eksik kalmış. Bu tarz gerilim dolu bir macera oyununda duyguları çok daha yoğun hissetmek isterdim açıkçası.
Son söz
Oxenfree II: Lost Signals, ufak tefek eksileri dışında neredeyse her yönüyle çok severek oynadığım şahane bir yapımdı. İlk oyunun hemen üstüne oynadığım için daha da keyif aldığımı ve kendimi bu dünyaya daha kolay adapte ettiğimi söyleyebilirim. Üstelik ilk oyunda yokken, ikinci oyun ile birlikte Türkçe dil desteği de eklenmiş. Night School Studio, gerçekten çok sürükleyici ve keyifli bir macera sunmayı başarmış.
Oxenfree oynarken fark ettiğim bir diğer noktaysa Night School Studio’nun gerçekten muhteşem uyarlama oyunlarına imza atabileceği oldu. Netflix çatısı altındaki lisanslarla birlikte sinema dünyasındaki popüler yapımlara dair oyunlar yaparsa harikalar yaratacaktır. Gerilimli ve bol gizemli macera oyunlarını seviyorsanız Oxenfree serisini mutlaka radarınıza ekleyin derim. Sonraki incelemelerde görüşmek üzere.
