Merhabalar, bugün sizlerle farklı bir “Alice Harikalar Diyarında” yolculuğuna çıkmak üzere buluştuk. Bu görselleriyle ilgi çekici piksel macera oyununu merak ettiyseniz daha fazla lafı uzatmadan gelin, incelemeye başlayalım.
Öncelikle; Unity ile yapılmış bu oyun, yalnızca Xboxlarda ve Xbox’ı destekleyen platformlarda bulunmakta, bilgisayardan oyuna ilk girdiğinizde herhangi bir tuş olarak Xbox oyun kolu tuşunun gözükmesi de bu sebepten. Oyunu Epic’ten ya da Microsoft Store’dan temin edebilir, kozmetik ürünlerini de oradan satın alabilirsiniz.
Seçilmiş kişi olarak hikayeye giriş yapıyoruz
Hikâyemiz, karakterimizin ailesiyle yeni taşındıkları eve yerleşme sürecinde başlıyor fakat bu sefer deliğe girmek yerine aynaların farklı boyutlara açılma söylemine dayanan bir yolculuk bizi bekliyor. Her şekilde, tavşan tarafından bu evrene çekildiğimiz ise aşikâr.
Tavşan bize seçilmiş kişi, yani Ravenlok olduğumuzu ve kaderimizde evreni Kraliçe’den kurtararak halkı özgür bırakmamızın yazılı olduğundan bahsediyor. Sıradan bir ailenin kızı olarak başladığımız bu macerada kendimizi halkın canının sorumluluğu omuzlarımızda olarak buluyoruz, derken oyunun başında kontrol mekanizmalarını öğrenmemiz için bizi bıraktığı açık alana bu sefer dövüş hareketleri de ekleniyor. Çok uzun sürmeyen bu başlangıç ve mekaniklere alıştırma serüveninin ardından gerçek maceraya şimdi başlıyoruz.
Bu oyun, kesinlikle çerezlik bir oyun. Şahsen böyle demeyi genelde pek sevmem çünkü herhangi bir şeyi oyun olarak birisine sunabilmek için bile nasıl emek harcandığını elbette tahmin edebilmeniz zor değil fakat sizi rahat bırakan kısa oyunlara bence tür fark etmeksizin böyle diyebiliriz. Aslen macera, dövüş oyunu olan bu oyunda pek bir rol yapma unsuru bulunmuyor. Başta verilen kılıç ve kalkan teçhizatımızla oyun sonunu görüyoruz. Kullanacağımız özel büyülü hareketlerimizin birincisi haricindekilerse oyun ilerledikçe yavaş yavaş açılıyor. Hepsi de birbirinden farklı özellikler, yani değiştire değiştire yapabileceğiniz taktik pek söz konusu olmuyor.
Oyunun kamera açısı sizi rahatsız edebilir. Ne yalan söyleyeyim, şahsen başta beni bayağı bir gıcık etmişti. Sanki uzağa bir kamera yerleştirilmiş ve belli bir açı harici gidemiyormuş gibi hissettiriyor. Maalesef kameramız karakterden ekrana dikey şekilde durduğu için karakterimiz hareket etse de üç boyutlu mekânda görebildiğimiz alan daima aynı kalıyor. Bu sebepten görüş açısından çıkan, öngöremediğiniz saldırılar yapmaya açık düşmanlarla dövüşüyor oluyorsunuz genelde.
Fakat bunun da şöyle bir kapatıcısı var: Bu oyun her ne kadar macera, dövüş oyunu olsa da çerezlik kısmı da burada işin içine giriyor diyebiliriz. Sürekli öne atıla atıla yeteneklerinizi kullandığınız müddetçe küçük düşmanları geçip, boss düşmanları zorlanmadan yenebiliyorsunuz. Bana kalırsa en zorlayıcı boss ilk boss’tu fakat bunun sebebi gerçekten zorlayıcı olması mıydı, yoksa tek yetenek ve asla alışamadığım kamera açısıyla ne yapmaya çalıştığımı çözme çabam mıydı? İnanın bilmiyorum.
Oyunun görsellerine bayıldım, tam piksel olmasa da yarı gerçekçiyle piksel karışımı bir sanat tasarımına sahip. Fakat modellemelerden ya da vuruş kutularından kaynaklandığına emin olamamakla birlikte genelde hasar alacağımı düşündüğüm saldırılardan bile hiç hasar almadan kurtuldum. Oyunda maalesef birazcık aksaklık, hatalar mevcut. Bir kere karakterim bir alandan başka bir alana geçtiğinde birkaç saniye hareket ettirilemez olmuştu, aynı zamanda son sahnede kapıyla bütünleşecek şekilde bedenimi kapının içine sokabildim. Onun harici derseniz pek de bir hataya rastlamadım sanırım, anlatırken aklıma gelmedi en azından.
Bu oyun bana kalırsa gerçek anlamda çerez oyun tanımının en iyi örneklerinden. Bunu deyip duruyorum, biliyorum ama bunun üzerinde durmam da şart. Dediğim gibi dövüş açısından bir beklentiye girmemeniz lazım, keza görünüm açısından kozmetik olarak şapka harici de size bir alternatif sunmuyor, onların da gerçek para birimi harcamadan yalnızca bir kısmını oyun içi elde edebiliyorsunuz. Bulmacalar da basit: bazıları yalnızca not almayı ya da biraz daha iyi bir hafızayı gerektiriyor, o kadar. Diyalog yapısı gayet sade, çok fazla İngilizce bilmeden de oynayabilirsiniz bence. Zaten siz tıklamadan otomatik ilerlemiyor metinler.
Her oda sinematikten sinematiğe ya da odadan girip çıktığınızda tekrardan yenileniyor. Bunun eksisi de artısı da var; oyunda bizim ihtiyacımızın olduğu para birimimiz ve tüy birimimiz var. Paraları etrafta, her yerin kendine has dizaynıyla yerleştirilmiş vazoları kırarak topluyoruz. Tüylerin de tamamını sanırsam boss savaşlarından topluyoruz, başka düşmanları öldürerek geliyorsa da fark edebileceğim kadar belli bir miktar oynama yapmıyor diyeyim. Odalar yenilendikçe vazolar ve varsa da boss harici düşmanlar yeniden var oluyorlar. Yani parasız kalmanız pek mümkün değil bu oyunda.
Paramızı can iksiri, bomba türü ya da görev amaçlı gerekli bir malzemeyi almak için; kuş tüyünü ise seviye atlamak için kullanıyoruz. Seviye atlamaya önem vermek şart, yeteneklerinizin ve vuruşunuzun gücünü arttırmakla birlikte canınızı da arttırmaya yarıyor. Küçük, orta ve büyük olmak üzere üç tane can iksiri bulunmakta fakat şahsen ben daha çok küçük, bazen de orta boyutunu kullandım sadece. Büyüğünü kullanacak kadar can sınırım artmadı ya da aşırı bir can doldurma gerekecek kadar canım hiç düşmedi. Dediğim gibi, dövüşler oldukça rahat geçiyor zaten.
Bossları yeteneklerimle yeterince hızlı, canımı sıkmadan indirebildiğimi düşündüğüm için bombaları kullanmaya hiç yönelmedim açıkçası. Etraftan aldığımız minik yan görevlerin ödülleri genelde iksir ve bomba olarak döndüğünden harcamadığım bir şeyi alma arayışına da girmedim. O sebepten benim oyun süresince tek durağım hep cadının evi oldu. Oyundaki en rahat şeylerden birisi ulaşımdı; nasıl bu evrene aynadan geçtiysek oyun süresince başka bir yerden başka bir yere de aynı şekilde ayna vasıtasıyla hızlı ulaşım içerisinde oluyoruz.
Yan görevler, kozmetik olarak değişik şapkalarımız harici oyunun bize uğraş olarak sunduğu bir şey daha var: Tavşan figürler. Etrafa gizlenmiş tavşan figürlerinin yanına giderek dans ettiğimiz takdirde topladığımız figürleri cadının evinin oradaki figürcüye götürürsek bize belirttiği ödülleri veriyor. Açıkçası ben son ödüldeki kurdele için topladım hepsini, diğerlerini çok kullanmadığım için bol bol bulunuyordu çantamda.
Oyunun atmosferi bence oldukça hoş verilmiş. Yer yer gerici, rahatsız edici yapısı varken yer yer tatlı, rahatlatıcı yapıya da sahipti. Fakat hep bir böyle “yarım bir şey var” hissi oluşturdu bende, bilmiyorum.
Mesela bizim asıl amacımız halkı kurtarmak olduğu için bu yolda zamanı tekrardan çalışır hâle getirmemiz ve kraliçeyi alt etmemiz lazım. Saraya açılan kapı kapalı, üzerine üç tane kalp koyulması gerekiyor. Oyunun asıl kısmı bu aslında, üç farklı yerden bu kalpleri toplamaya çalışıyoruz. Fakat niye bilmiyorum sanki ilk kalbin yolculuğu için asıl uğraşılmış; son ikisi, özellikle sonuncusu, çok aceleye gelmiş gibi hissettirdi bana.
Oyun aslında gerçekten hoş, bu konuda belki de ellerinden gelebilecek en iyi işi çıkartmışlardır diye düşünüyorum. O nedenle böyle konuşmak da istemiyorum ama dahası yapılabilirmiş gibi gelmeye devam ediyor bana. Oyunu bitirdikten sonra tekrardan girdim, devam et olarak açıktı tuş. Kraliçeyi öldürdüğüm için bana kuş tüyü gelmiş, gittim seviye atlattım karakterimi. Etrafa bakındım, taht salonunda kraliçeyi alt ettiğimi belirtecek şekilde görünüm olmasına rağmen salona gelmeden önce hâlâ askerleri dövüşe hazır duruyorlardı. Onun haricinde bir tane ejderha var başka bir yerde, onun yanına gittiğimde kraliçe hâlâ yaşıyormuş gibi konuştu benimle.
Yani; bazı düşünülmesi gereken şeyler düşünülmemiş, bazı şeyler aceleye getirilmiş gibi geldi bana. Kraliçe haricinde başka bir olaydan örnek verecek olursam, zehirli gazın olduğu yere geldiğimde “zehre karşı yüzüğü almam lazım” demişti karakterim anında. Ben daha önce dükkânda yüzüğü gördüğüm için mi dedi bunu, bilmiyorum ama zaten basit bulmacaları olan bir oyun olduğu için en azından bu tarz şeylerin çözümünü bana bırakabileceği bir şey de diyebilirmiş gibi geldi.
Bazen karakter tasarımları düşman mı, dost mu, pek anlaşılamayan yapıda sunulmuş bize. Birkaç defa kesin saldırmam lazım diye atıldığım karakter oldu mesela. Tabii, saldırılamayacağını fark edince kendi kendime gülüp geçtim. Bunun oyunda tek bir istisnası var, onda da konuştuğum ve kendi saldırıya geçmediği takdirde herhâlde vuramıyoruz düşüncesine kapıldığım için algılamam zor olmuştu. Ama onun harici dediğim gibi aslında görsel açıdan çok güzel gerektiğinde duyguları da veriyor gayet. Oynanış birazcık daha uğraştırıcı, zor olsa bazı boss savaşlarında gerileceğimden çok emindim.
Ben piksel sevdalısı bir insanım, dekor olarak çok güzel işlenmiş piksel atmosfer görmek beni gerçekten çok etkiledi. Oynarken kimi zaman anlık durup nasıl yaptıklarını incelemeye yöneldiğimi fark ettim. Örnek verecek olursam zamanı yeniden çalışır hâle getirdiğimizde saatlerin ilerlemeye başlayışını izlemek çok hoştu. Ama sonuç olarak bazı yerlerde de ne yazık ki eksiklikler hissettim. Onlara rağmen gerçekten keyif alarak oynadığım bir oyun oldu. Hele ki geçtiğimiz dönem birazcık zor, can sıkıcı olduğu için sanırım böyle bir oyun iyi bile geldi bana.
Son söz
Bana kalırsa daha çok çocuklara yönelik, öyle olmasa dahi dövüşürken pek zorluk istemeyen kişilere hitap edecek; “Alice Harikalar Diyarında” eserini seven kişiler için ideal, tatlı bir oyun olduğunu düşünüyorum. Bir beklentiye girilmeden oynayabileceğiniz, pek uzun sürmeyen, çerezlik bir oyun.
Ayrıca bütün oyun incelemelerimize buradan kolaylıkla ulaşabilirsiniz.
