South of Midnight İnceleme

South of Midnight’ın PC inceleme kopyası, Xbox tarafından Atarita’ya gönderilmiştir.

Amerika’nın Güney bölgelerinde geçen ve folklorik bir anlatıyla karşımıza çıkan South of Midnight incelemesine hoş geldiniz sevgili Atarita okurları. Bir dokumacı olan Hazel, annesini aramaya başladığı yolculukta karşısına çıkan engelleri aşacak, yeni dostlar edinecek ve karanlık bir serüven içerisinde içsel yolculuğunun kapılarını aralayacak. Farkındaysanız “dokumacı” dedim, merak etmişsinizdir diye düşünüyorum. Dilerseniz hızlıca incelemeye geçip şu işin aslına birlikte bakalım.

South of Midnight sizi karanlık bir halk masalına götürüyor

South of Midnight başlangıç olarak ilgi çekici ancak bitimine doğru biraz heyecan kaybı yaşatan bir senaryoya sahip. Aslen bir “yolculuk” hikâyesi anlattığını söyleyebiliriz. Kasırga yüzünden içerisinde annesinin de bulunduğu evin sular altında kalmasıyla ve nehir boyu sürüklenerek gözden kaybolmasıyla maceraya başlayan ana karakterimiz Hazel, bu yolculuk sırasında hem kendi kimliğini daha iyi öğreniyor hem de Prospero bölgesinin mistik hikâyelerine merhaba diyor. Hazel’ın annesini bulmak ve onu kurtarmak için çıktığı bu macerada kendisinin bir “dokumacı” olduğunu öğrenmesiyle ve yeni yetenekler kazanmasıyla da işler biraz daha keyifli bir hale gelmeye başlıyor. Peki nedir bu dokumacı?

Dokumacı dediğimiz kişiler aslında gerçekliğin dokusunu kontrol ve manipüle edebilen kişiler. Prospero bölgesinde parçalanmış ruhları bir nevi tamir eden bu dokumacılar, diğer insanların göremediği iplikleri ve yankıları görerek bunları dokuyabilir ve tamir ederek o bölgeyi iyileştirebilir. Oyunun giriş sekanslarında, özellikle başlangıçta bunu kavramak biraz zor olabiliyor ancak ilerleyen safhalarda daha derin bir anlatıyla karşımıza çıktığı için kavraması ve uygulaması da basit oluyor. Esasen bir dokumacı olan Hazel, güçlerinin farkında değil ve annesinin kasırga ile birlikte kaybolmasıyla çıktığı macerada kendisinin bir dokumacı olduğunu öğrenecek ve yeni yetenekleriyle birlikte Güney kesimindeki mitolojinin içine dalacak diyebiliriz.  

Oyunun şüphesiz en ilgi çekici kısmı ise Deep South Mitolojisi. Oyunda birçok folklorik hikâye bulunuyor ve her birini özenle işlemiş geliştirici ekip. Hazel’ın anılarla gerçekliğin karıştığı bir halk masalı içerisinde olması oyunun en ilgi çekici yanlarından birisi. Rougarou, Huggin’ Molly ve Two-Toed Tom gibi efsanevi yaratıkların da kol gezdiği bu bölgede bazen onlara yardım edecek, bazen ise karşımızda durdukları için aşmamız gereken birer engel olacaklar. Ayrıca bu efsanevi yaratıkların her birinin bir alt metni de bulunuyor ve oyun içerisinde hepsinin hikâyesine derin bir bakış atıyoruz. Bu süreçte onların anıları, travmaları ve acılarıyla oluşmuş düğümler ile başa çıkmaya çalışıyor ve bu efsanelerin altında yatan gizemli senaryoyu görme şansına erişiyoruz. Tabii bu süreçte Hazel’ın annesini araması ve onu kurtarması da senaryonun ana konusu olarak işlenmeye devam ediyor.  

Stop-motion tekniği bence çok ilginç bir detay  

South of Midnight’ın ilgi çekici bir diğer özelliği ise stop-motion tekniği ile hazırlanmış olması. Yani el yapımı duran bir teknik ile gerçekleşen ara sahneler ve oynanış sekansları bulunuyor. Bunu oyunlarda pek fazla görmüyoruz, bu yüzden cüretkar bir iş olduğunu düşünüyorum. Ayrıca oyuna da ilginç bir hava katmış olabileceği düşüncesindeyim. Hazel ve diğer karakterler tamamen stop-motion tekniği kullanılarak anime edilmiş. Ancak bu sizi rahatsız ederse veya görmek istediğiniz bir teknik değilse oyun içi ayarlardan kapatma şansınız bulunuyor. Yalnız belirtmek isterim ki, bu ayar sadece in-game stop-motion tekniğini kapatıyor. Yani oyun içindeki tüm ara sahneler stop-motion tekniği ile işlemeye devam ediyor.  

Ancak bu ayarı kapatmazsanız oyun içindeki aksiyon sekanslarında çok ilginç bir görsel deneyim ile karşılaşacağınızı söyleyebilirim. Şahsen ben bir süre sonra bu ayarı kapatsam bile oyunun özündeki o stop-motion tekniğini benimsemek için arada açıp bu şekilde oynadım. Ancak genel anlamda kapalı oynamayı tercih ettim. Çünkü Hazel’ın ve diğer karakterlerin sanki takılıyormuş gibi hareket etmesi benim biraz gözümü yordu. Ara sahneler de hiçbir sıkıntı yok ancak oyun içinde bu durum tamamen sizin tercihinize kalmış durumda.  

Aksiyon tarafında umduğumu bulamadım  

South of Midnight özünde ilgi çekici bir oyun, kabul ediyorum ancak oyunun aksiyon tarafı benim pek ilgimi yakalayamadı. Özellikle oyunun ilk saatlerinde ne yapıyorsanız son saatlerinde de aynı şeyi yaptığınız bir süreç hakim. Yani kendini kademeyle geliştiren ancak bu gelişimin bir süre sonra tıkandığı ve tekrara bağladığı sekanslara sahip bu yapım. Özellikle düşman çeşitliliği inanılmaz az. Oyunda ilerlerken karşınıza çıkan düğümleri çözmek ve konuya geri dönmek için bazı Tayf adındaki yaratıkları yenmeniz gerekiyor. İnsanların üzüntüleri tarafından hasar gören ipliklerin oluşturduğu ve sadece dokumacıların görebildiği bu Tayf’ların 5-6 farklı çeşidi var. Bazısı yakın mesafeden saldırıyor, bazısı size sinek gibi uçan ve patlayan böcekler fırlatıyor, bazısı ise büyük bir trol gibi alan hasarları verebilen saldırılar yapıyor. Ancak işin özüne bakacak olursak bu Tayf türleri, oyunun sonuna kadar neredeyse hiç farklılaşmıyor. 

South of Midnight bir açık dünya oyunu değil ve tamamen çizgisel ilerliyor. Bu sebeple “ya şunu yapmadan geçeyim” diyebileceğiniz bir yol çizgisine sahip değil kendisi. Bu sebeple düğümleri çözmeden ilerleme şansınız bulunmuyor ve bu düğümler de her bölge için 2 ila 4 arasında değişiyor. Yani 4 düğüm demek, 4 farklı Tayf grubuyla savaşacaksınız anlamına geliyor. E haliyle bu bir süre sonra kendini tekrar etmeye başlayan ve pek fazla yenilik sunmayarak oyuncuyu sıkmaya başlan bir hale dönüşüyor. Ayrıca oyunun boss savaşı diyebileceğim savaşları da bence pek heyecanlı değil. Boss’lar genel olarak mitlerden esinlenen ve yıllardır ağızdan ağıza dolanan hikâyelerden çıkan yaratıklar olmasına karşın bu durumu savaş sekanslarına çok fazla yediremiyor. Yeri geldiğinde korkutucu olabilen ve hikâyesi ile tüyler ürperten bir efsanevi yaratığın savaş kısmının çok sıkıcı olduğunu görmek beni oyundan biraz düşürdü maalesef. 

Oyun, özünde bir aksiyon-macera oyunu ancak daha çok platformu, atmosferi ve hikâyesiyle ön plana çıkıyormuş gibi hissettim. Ayrıca Souls türüne yakın bir combat türü de benimsiyor ancak hiç zorlayıcı olmadığını da açıkça belirtebilirim. Genellikle vur-kaç mekaniği ile ilerlemek üzerine kurulu savaş sekansları var. Düğümler içerisinde çıkan Tayf grubunu vur-kaç yaparak ve Hazel’ın yolculuk boyunca kazandığı yeteneklerini kullanarak kesmeniz gerekiyor, ancak hepsi bu. Savaş durumlarında oyunun pek yeni bir şey katmadığını tekrar etmek istiyorum.  

Oyunun dünyası çok iyi tasarlanmış 

South of Midnight bir yolculuk hikâyesi anlatıyor dedik ve bu yolculuk içerisinde birden fazla durağımız var. 14 bölümden oluşan senaryosu her bölüm farklı bir lokasyonda geçiyor ve bu her lokasyon kendine has bir atmosferle bezenmiş durumda. Kimisinde bir bataklıkta devasa bir timsahın peşinde koşuyor, kimisinde ise karanlık bir mağarada yolumuzu bulmaya çalışıyoruz. Oyunun tüm tasarım ve animasyon tarzını çok beğendiğimi söyleyebilirim. Bölgelerdeki modellemeler ve Güney Amerika’nın o yeri geldiğinde sisli-yeri geldiğinde terk edilmiş havası aşırı iyi işlenmiş oyuna. Ve ayrıca bu bölgelerin yukarıda bahsettiğim folklorik mitler ile bezenmiş ve ona göre kurgulanmış olması da oldukça hoş duruyor. Bu bölgelerin atmosferlerini biraz daha övmek istiyorum izninizle. Folklorik bir temayla Deep South mitolojisinden beslenen yaratıkların lokasyonları nasıl olmalı, bunu iyi gösteriyor oyun. Yani sanat ve tasarım ekibini tebrik etmek gerekiyor diye düşünüyorum.  

Yalnız oyunda beğenmediğim bir durum daha var. O da bölgelerin bazılarında yer alan “hook” mekaniği. Hazel’ın belirli alanlarda kullanabildiği ve engelleri aşarak karşı tarafa geçtiği bir kanca mekaniği var (oyundaki ismi kavrama iplikleri) ve bu mekanik onun dokumacı özelliği ile ortaya çıkıyor. Ancak bu özelliğin animasyon kalitesini maalesef beğenemedim. Özellikle bizlere gösterilen fragmanlar içerisinde çok sağlıklı ve pürüzsüz bir karakter animasyonu varken oyunda ise tam tersi çok katı ve sabit bir animasyona sahip Hazel. Bu başlığa burada değinmemin nedeni de mekaniği sadece belirli bölgelerin belirli yerlerinde kullanabiliyor olmanızdan kaynaklı.  

South of Midnight’ın dünyası içerisinde bölgeden bölgeye atlarken elbette keşfedebileceğiniz irili ufaklı şeyler bulunuyor. Hazel’ın yetenek ağacındaki özellikleri açmak için toplayabileceğiniz topaklar bulunuyor. Bu topaklardan yeterli miktarda topladığınız zaman Hazel’ın kullandığı özellikleri geliştirebiliyorsunuz. Bunun yanı sıra dünya içerisinde o bölgedeki olayları anlatan ve size çok daha iyi bir referans sunan okunabilir ögeler bulunuyor. Toplamda 103 belge var ve her biri size oyunun hikâyesi hakkında çok güzel anlatılar sunmayı başarabiliyor. Örneğin bir bölgede bulacağınız 4 farklı belge, size o bölgenin neden terk edildiğini veya karanlıklar altında kaldığını güzel bir şekilde özetleyebiliyor. Ayrıca dikkatlice okursanız, peşinde olduğunuz efsanevi canlının yaptıklarını, düşüncelerini veya oluşum hikâyesini de öğrenme şansınız oluyor.

Bunların haricinde oyun lineer bir şekilde ilerlediği için etrafta çok fazla keşfedilecek bir şey bulamıyorsunuz. Yani yetenek yükseltmeleri için topaklar ve hikâyeyi daha iyi öğrenmek için belgeler haricinde oyunda keşfedebileceğiniz pek fazla şey bulunmuyor. Ama bu benim için bir eksi değil açıkçası. Son dönemlerde devasa açık dünyaları ve binlerce farklı toplanabilir içerikleriyle karşıma çıkan oyunlar beni biraz yormaya başlamıştı. South of Midnight ise bu konuda, yani lineer olarak ilerleme konusunda beni gayet tatmin etti diyebilirim.  

İncelemeyi bitirmeden önce oyunun muhteşem olan müziklerinden ve seslendirmelerinden de bahsetmek istiyorum biraz. Oyunda blues, caz ve orkestra tarzı müziklerin ağırlıkta olduğunu fakat bu müziklerin klasik bir oyun müziğinden çok daha farklı olduğunu söylemem lazım. Mesela normal bir oyunda aksiyon sekansına gireceğiniz anda çok daha farklı bir müzik yükselir oyun içinden. Daha heyecan verici veya daha canlandırıcı bir müzik ile düşmanları yok etmeye başlarsınız. O esnada önemli bir savaşta olduğunuzu ve karşınızda düşmanlarınızın olduğunu size bildirir bu müzikler. South of Midnight içerisinde ise müzikler size resmen bir hikâye anlatıyor. Sözlerinde o bölgeyi, yaratığı ve hatta folklorik miti anlatan tınılar eşlik ediyor size. Gotik Güney türünü iyi yansıtabilen bu müzikler, senaryoya dair ipuçları sunmasıyla da ön plana çıkıyor diyebilirim.  

Açıkçası ben oyunun müziklerini ve karakter seslendirmelerini aşırı beğendim. Heyecan verici ve sizi atmosfere sokan müziklerin yanı sıra karakter diyaloglarındaki seslendirmeler de gayet başarılı. Ama seslendirme konusunda başarılı olan ekip, karakter mimikleri ve duygu aktarımı konusunda pek iyi bir iş çıkartamamış diye düşünüyorum. Özellikle ana karakterimiz Hazel’ın verdiği tepkiler bana biraz yapmacık geliyor. Düşünsenize, sizi derinden etkileyen bir olay yaşıyorsunuz (anneniz kasırga sebebiyle sele kapılıp kayboluyor) ve siz bunu gayet normal bir durummuş ve sanki her gün yaşıyormuş gibi tepki vererek hayatınıza devam ediyorsunuz. Yani oyun her ne kadar seslendirme konusunda başarılı olsa bile karakteristik duygu konusunda pek iyi değil.  

Son sözlerim  

İncelemeyi bitirmeden önce bahsetmek istediğim son bir nokta daha var. O da oyunun FPS sıkıntısıyla alakalı. 1-2 durum dışında oyun kırıcı bir optimizasyon sorunuyla karşılaşmadım ancak ara sahne ve in-game geçişlerinde bariz bir optimizasyon sorunu mevcut. Özellikle bölge geçişlerinde oyun size hikâye kitabı ile yolculuğunuzu özetliyor ancak bu özet sırasında ve diğer ara sahnelerde oyun size 30 FPS’i kilitli bir şekilde sunuyor. Hal böyle olunca da 30-60 geçişleri de biraz sorunlu olabiliyor. Bunun yanı sıra ara sahnelerdeki ses ve görüntü kaymaları da oldukça can sıkıcı ve tüm süreç boyunca maalesef bu hiç düzelmedi. Ara sahnelerin tümünde ses daha önce geliyor, görüntü ise hemen arkasından geliyor. Bazen ise görüntü takılıyor ve ses devam ediyor. Biraz üzücü.

South of Midnight özünde iyi bir oyun. Sanat tasarımı, müzikleri, seslendirmeleri ve anlatmak istediği hikâyesi bir süreye kadar bence ilgi çekici. Ancak problemleri de var maalesef. Savaş sekanslarının kendi tekrara bağlaması ve oyuncuya yeni bir şey sunmamasının yanı sıra yeri geldiğinde optimizasyon sorunlarıyla da boğuşabilen bir oyun. İlk safhalarda ilgi çekici olan hikâyesi bir süre sonra heyecanını kaybeden düz bir masala dönüşüyor gibi hissetmeniz de olası. Ancak bu sorunlar dışında size 15 saatlik eğlenceli bir deneyim sunacağı da kesin.