Tails of Iron 2: Whiskers of Winter İnceleme

Tails of Iron 2: Whiskers of Winter’ın PC inceleme kopyası, CI Games tarafından Atarita’ya gönderilmiştir.

Selam! Bugün sizlerle şirin minik dostlarımızın fantastik bir evrende pek de şirin olmayan yolculuğuna çıkacağız. Tails of Iron’ın ilk oyununu oynamadığımı başta özellikle belirterek görüşlerimin tek bir oyunla sınırlı kaldığının altını çizmek isterim. Souls-like ve rol yapma oyunu türleriyle az buçuk bir ilginiz varsa ve oyunun teması hoşunuza gittiyse, daha ne duruyoruz? Önümüzde uzun bir yol var. Hadi, başlayalım!

Yapımcının farelerinin anısına bizlere uzanan koca bir hikâye

Tails of Iron 2, hikâyemizde geçen evrene huzuru getiren fare kralının uğraşlarının sonsuza kadar gitmediğini bizlere anlatıyor. Karanlık büyülerle donatılan yarasa ırkı, o korkunç kalelerinden çıkarak diğer tüm halklara felaketi getiriyor. Tavşanlar, kurbağalar, fareler, baykuşlar ve köstebekler… Karakterimiz Arlo, henüz genç bir fare. Babasıyla avlara çıkıyor, ileride onun görevini üstlenmek için eğitimlerle uğraşıyor. Fakat hayat işte tam o zaman acımasızlığını ortaya koyuyor. Bir gecede ailesiz, evsiz ve barksız kalan Arlo, onca zaman sığındığı tüm güçleri gözlerini açıp kapayıncaya dek kaybediyor. Fakat bu onu durdurur mu? Hayır. İşte Tails of Iron 2, bizleri Arlo’nun yetim bir gençten nasıl tüm halkı birleştiren yegane kişi olduğunu anlatan bir destana tanıklık ettiriyor.

Oyun içerisindeki ekstralar bölümünde gördüğüm çizimden yola çıkarak minik bir araştırmaya giriştim ve gördüğüm şey beni duygulandırdı. Tails of Iron, başta serinin yapımcısının kendi fareleri üzerinden yola çıkarak geliştirilmeye başlanmış. Fakat tabii ki de bir oyunu yapmak kolay bir şey değil, hızlı hiç değil. O yüzden bu yolculuk sürecinin bitimine hiçbirinin ömrü yetmemiş. Anı olarak da çizimlerini oyun içerisine yerleştirmişler ve farelerin isimleri onlardan geliyormuş. Çok dokunaklı bir hikâye bence. Oyunlara da sanat şeklinde bakmayı tercih eden birisiyim ve böyle hikâyeler bana kalırsa yapımcıların kendinden kattığı şeylerin salt kanıtı gibi geliyor. Daha ruhtan gelen ürünler gibi hissediyorum. O yüzden çok kıymetli. Onlar için de çok güzel bir anma şekli olmuş. Ben de inceleme sürecimde onları anmak istediğim için sizleri de bilgilendirmek istedim.

Meraklısına: Playstation 4 ve 5, Nintendo Switch, Xbox X/S, Xbox One ve PC platformlarınızda oynayabileceğiniz Tails of Iron 2’de Türkçe dil desteği bulunmuyor. İkinci oyunu da birinci oyunu gibi Unity oyun motoruyla geliştirildi. Ve yaklaşık 10 saatlik bir oynanış vadediyor. Renk körü modu bulunmuyor.

Yetişkinlerin fabl’ı, muazzam bir atmosferle bizlere sunuluyor

Witcher oyunlarından Geralt’ın sesi Doug Cockle, bize karanlık ama masalsı destanımız boyunca anlatımıyla eşlik ediyor. Kendisinin sesinin oyunun atmosferine kesinlikle uyduğunu düşünüyorum. Oyunun görsel anlatımı olan biteni anlamaya yetecek şekilde işlenmiş. Oyunun bu şekilde anlatıma sahip olması bir belgesel izliyorsunuz da ona dublajla anlatım sağlanıyor gibi de hissettiriyor. Ama tam açıklamasını isterseniz bence Tails of Iron’a yetişkinlerin fabl’ı diyebiliriz.

Atmosfer demişken tamamen elle çizilmiş oyunun hem tasarım şekli hem de ışıklandırması ayrı ayrı beni hayran bıraktı. Özellikle ışıklarıyla birlikte renk kullanımları o kadar başarılı ki bir yerden bir yere giderken hayran hayran durup tasarımları incelediğim çok oldu. Beraberinde ses efektleri ve müzikler kesinlikle yoğunluğu daha çok hissettiriyor. Köydeyken rahatlamış, bölüm sonu canavarlarıyla dövüşteyken gerilmiş ve karlı rüzgârlı bir alandaysa üşümüş hissetmemiz kaçınılmaz. Oyun, hikâyesi gibi görsel olarak da acımasız bir sunumla vahşeti oyunculara göstermekten kaçınmıyor. Fakat beraberinde kara mizaha yakın bir havaya da sahip. Bunun dengesini güzel ayarladıklarını düşünüyorum.

Souls-like türüyle normalde pek içli dışlı değilseniz de lütfen dert etmeyin. Oyun bizlere kolay, orta ve zor diyebileceğimiz üç seçenek sunuyor. Belli başlı oyunlar haricinde çok Souls-like türüyle tecrübem olduğunu söyleyemeyeceğim. Fakat neticede bu oyunu incelemem gerektiği için öncelikle normal zorlukta açmıştım. İlk başta sorun yoktu. Oyun ikinci oyundan başlarsanız da sıkıntı yaşamamanız için önlemleri başta almış. İlk oyunun hikâyesini özetle anlatıyor, hikâyeye girişimizi de alışma süreciyle yapıyoruz. İlk dövüşlerimde sıkıntı yaşamamıştım fakat ilk bölüm sonu canavarı diyebileceğimiz büyük yarasayla karşı karşıya geldiğimde zorluk açısından yanlış bir karar verdiğimi fark ettim. Neden? Hemen onu açıklıyorum:

Kendimi bildim bileli bilgisayarcı birisi olarak oyun kollarıyla olan tecrübem bu zamana kadar oldukça kısıtlı oldu. Hâl böyle olunca tekrardan alışma gibi şeyler yorucu olabiliyor. Yine de sorunsuz bir şekilde oyunları oynayabiliyorum fakat bu oyundaki ilk bölüm sonu canavarı, oyunun gidişatı açısından gözümü korkuttu. Sizin gözünüzü korkutmasın diye açıklayacağım.

Oyunun başında seçtiğiniz zorlukları istediğiniz zaman oyun içerisinde değiştirebilmeniz mümkün. İlk bölüm sonu canavarıyla karşılaşmamızdan önce zırhlarımızdan olmamız gibi birçok unsur aslında oyunun devamında hiç yaşamayacağımız bir dengesizliğe maruz bırakıyor. Oyunda elektrik, ateş, zehir ve buz şeklinde dört elementimiz bulunmakta. Her düşman bu elementlerle güçlü ve zayıf özelliklere sahip. Araç gereçlerimizin çeşidiyse oldukça fazla. Oyun sürecinde yaptığımız ana görevler ve yan görevlerden, satış bölgelerinden ve demircimizden temin edebilme gibi türlü imkanımız var. Karşılaşacağımız düşmanı bildikten sonra onun güçlü olduğu elemente göre zırh giyip onun zayıf olduğu elemente göre de silahınızı kuşanmanız yetecektir.

Kişisel deneyiminize göre dilediğiniz zaman zorluğu değiştirebiliyorsunuz

Oyunu bitirdikten sonra oyun içerisinde istediğimiz zaman zorluğu değiştirebildiğimizi öğrenmek kendi adıma üzücü oldu. Çünkü çoğu yerde “Acaba kolaya geçmese miydim?” diye kendi kendime düşündüm. Aslında pişman da olmadım. Çünkü ne olursa olsun düşmanlarınızın darbelerine denk gelmeniz size bir hayli zarar verebiliyor. Şahsen benim kolayı tercih etme sebebim bölüm sonu canavar sekanslarının dakikalarca sürmesini sevmememdendi. Doğru bir karşılaştırma olur mu, emin değilim fakat Hollow Knight’ta Colosseum’u erteleme sebebim de yine buydu. Buna maalesef ki sabırsız yapımın eksisi diyebiliriz. Benim gibiyseniz siz de bunları göz önünde bulundurmak isteyebilirsiniz.

Gelelim savaş mekaniklerine: Düşmanların beyaz, sarı ve kırmızı olarak üç farklı saldırı şekli var. Beyaz olanı kalkan özelliğinizle engelleyebilirsiniz. Sarı olanında kalkanınızı tutarken düşman tam saldırdığında saldırı tuşuna basarak karşı saldırı yapabilir ve düşmanınızı savuşturabilirsiniz. Kırmızı olandaysa mutlaka ve mutlaka kaçmanız gerekiyor. Oyunda yuvarlanarak saldırıdan kaçınma özelliğimiz var fakat siz çok şansa bırakmayın derim. Kırmızılı saldırıların bazılarında oyun yavaş çekime geçiyor, o anlarda kaçınmakta sorun yaşamazsınız. Fakat ben saldırıya kafa atmaktansa genelde düşmanların arkasına geçmek için kullanmayı tercih ettim. Bunlarla beraber element özelliği oyunda oldukça aktif kullanılıyor. Düşmanlar sadece anlık saldırıda değil, zeminde belli süre duracak saldırılarda da bulunabiliyorlar. Bunlardan en az şekilde etkilenmek için zırhlarınızı onlara uygun kuşanmanız yetmiyor. Sol üstte Arlo’nun durum barının orada çıkan element simgelerini de takip etmeniz şart.

Kesinlikle durum kutucuklarının yanlış yerde ya da yanlış büyüklükte yerleştirildiklerini düşünüyorum. Kesinlikle platform oyunu diyemeyeceğimiz ve uçan düşmanlarla uğraşırken bile neredeyse doğru dürüst hiç yukarıya bakmadığımız bir oyunda devamlı sol üste bakmak imkansız. Hele elementin durumu o kadar küçük belirtilmişken çoğunlukla gözden kaçırıp bunlardan ötürü duraklatma yediğinizde olanı idrak etmeniz kaçınılmaz. Bu bence oyunun büyük eksilerinden birisi.

Diğer bir eksisi de oldukça hantal olan karakterimizin ve oyunun genel olarak platform yapısına pek uygun olmayan hâline tezat konulan kanca mekaniği. Bu aslında fena fikir değil. Bazı zamanlarda yolu kısaltabiliyor bile fakat oyunun sonlarına doğru ortaya çıkan refleksli konumları bana kafayı yedirtti. Oyun koluyla kesinlikle olacak iş değil. Aynı hızla kaç defa oyun kolunda denedim, asla olmuyor. Mecburen o kısımlarda klavyeye dönerek geçtim. Muhtemelen sarı saldırıların neredeyse hiçbirinde karşı saldırı yapamama sebebim de bu. Klavye ve oyun koluyla algılama hızında absürt bir farklılık söz konusu. Bu optimizasyon sorunundan mıdır yoksa başka bir şeyden midir, bilemiyorum. Fakat dillendirmem şarttı. Benim oyun kolumla ilgiliyse de bilemiyorum. Ne olur ne olmaz sizin aklınızda bulunsun.

Daha uzun olabilecek yapım, biraz ameleliklerle süsleniyor

Oyunda toplam 7 bölge bulunmakta. Bunların toplam 5 tanesinde ana görev, yan görev ve istekler gibi hem hikâyeyle ilgili hem de oyun süresini uzatacak unsurlar bulunmakta. Sil baştan bir yapı kurmaya çalışırken gittiğimiz bölgeleri ordumuza katılmalarına ikna etmeyi amaçladığımız için avcılık gibi klan liderinin pek yapmayacağı işleri de biz üstleniyoruz. Fakat biraz düşününce fazla ameleliğe kaçtığı anlar da oluyor. Özellikle ek bölüm sonu canavarlarıyla kapışmak istediğimizde bu düşmanlarımızın savaş esnasında canı indikçe bir bölgeden başka bir bölgeye gitmesi can sıkıcı bir unsur hâline geliyor. Bir oldu, iki oldu tamam ama aynı tarz görevden çok olunca insanın yapası kaçıyor. Bunların görev süresini uzatma üzerine olmasının altını çizmek isterim çünkü birden fazla görevi alabilmeniz maalesef ki mümkün değil. Tek tek yapmanız gerekiyor.

Oyunu bitirdikten sonra açılan bölgeleri de keşke oyun sürecinde açılan bölgeler gibi tetiklemeli yapsalarmış. Bu bahsettiğim avcılık tarzı olan ek görevlerden birisi için yapılmış bir bölge vardı. Tabii amacını bilmediğimden on saat indim, baktım, bomboş bir yer bulunca anlamayıp çıktım. Platform yapısına çok uygun olmayan hantal bir karakter olmamız sebebiyle hızlı seyahat olmayan yerler kesinlikle zaman kaybı hissi yaratıyor.

Hızlı seyahatlerimiz aynı bölge ve farklı bölge fark etmeksizin oldukça işlevli ve rahat çalışan yapıya sahip. Oradaki potansiyel görevleri hallettikten sonra bu tahta yapıyı, belli miktar araç gerecini ödeyerek oluşturuyoruz. Bunun için bizzat oraya gitmemiz de gerekmiyor. Herhangi bir hızlı seyahat bölgesinden potansiyel yeri işaretleyip inşa edebilmemiz mümkün.

Oyunun hakkını yemeyeceğim bir kısım varsa o da kayıt noktaları ve kısmen can doldurma olanağımız olabilir. Bu bahsettiğim bölüm sonu canavarları dahil hepsinin yerleşiminde kayıt noktalarımız oldukça sık ve mantıklı şekilde konumlandırılmış. Can doldurmamız için meyveler sık sık yenilenmediğinden genelde çok mantıklı olmuyor. O alana her girdiğinizde yenilenen böcekler ya da içecek varilleri daha kullanışlı yapılar olarak karşımıza çıkıyor. Özellikle içecek varillerinin çokluğunun da yeterli düzeyde olduğunu söyleyebilirim.

Oyun ilerledikçe bize katılan dostlar ve gelişen bölgemiz kesinlikle bana asıl tatmin hissi veren kısım oldu. Mahvolmuş, yanıp kül olmuş bölgemizin yeniden cıvıl cıvıl ve yerleşim alanlarıyla dolu olduğunu görmek onca çabaya değiyor. Bu kısmı da birazcık anlatmak isterim. Bölgemizde dört tane dükkân kurma alanı ve dört tane de seçeneğimiz var. Yiyecek bölümü, satış bölümü, demircilik ve inşaat bölümü olarak ayrılıyor. Aynı mantıkla dekorasyon kısmı da bulunuyor.

Satış alanlarından da arada bahsetmem gerek diye düşünüyorum. Neredeyse her alanda kendi bölgesine özgü içeriklere sahip satış alanları bulunmakta. Oralarda ve gezgin satışçıda temin edebileceğiniz silahınızı keskinleştirme, element dayanıklılığı gibi savaş esnasında kullanabileceğiniz ekipmanlar harici dekorasyon ve zırh ile silah planları almanız mümkün.

Oyunda olanak bol, kullanım az

Dükkânların üç seviyesi bulunmakta. Zırhlarımız ve silahlarımız dahil her şeyi geliştirmek için malzemelere ihtiyacımız oluyor. Tahtamızı, madenimizi ve hatta savaşlarda kullanmak için element dayanıklılığı ya da element tuzakları gibi birçok şeyi buralarda yapabiliyoruz. Oyunda çok fazla unsur var fakat sizi bunları kurcalamanız için çok teşvik eden bir yapıya kesinlikle sahip değil. Satış alanlarından alabildiğimiz ya da demircimizden yapabildiğimiz zırhlar ya da silahlar, görevler sürecinde elde ettiklerimizden iyi değil. Hadi, tuzak ve dayanıklılık sağlayan ürünleri yapma ihtiyacı duymamam kolay modda oynadığım için olsun. Onları da oluşturmanıza gerek kalmadan tapınaklarına gidip yeniden doldurabiliyorsunuz. Sonsuz odun kaynağı ve dolu maden kaynağı sayesinde kaynak sıkıntısı çekmiyorsunuz.

Oyunun bize sunduğu şeylerden dolayı bölge yönetimimizi daha çeşitli, detaylı ve zor beklemiştim. Fakat aslında oldukça basitmiş. Biraz daha o kısmı geliştirebileceklerini hissettim. En azından toplantı salonunun toparlandığını şans eseri fark etmeseydim hoş olurdu. Herkesin toplandığı ve sorunun kaynağıyla beraber umudu temsil eden toplantı salonunun düzelmesi büyük bir önem taşımalıydı gibi hissediyorum. Yüzeysel işleri de hayal gücümle kafamda derinleştirip geliştirebiliyorum, o yüzden bir hikâyeyi bağ kuracak hâle kendimi her türlü getirebilirim. Ama bu oyunda zaten bunu yapabilecekleri potansiyeli gördüğümü düşünüyorum. O nedenle bu kısımları başarılı gelmedi.

Spoiler demek gerekiyor mu, gerekmiyor mu, emin değilim fakat oyunun devam edeceğini biliyoruz. Hikâyemiz sanıyorum ki ek paket ile devam edecek çünkü oyun şu anda bir hayli bitmemiş hissettiriyor. Tamam, genel olarak bakınca bir yere vardı. Fakat oyun, bittiğinde etrafı daha çok keşfetmemiz için kontrolü bize bırakıyor. Bunlarla birlikte bile oyunun kesinlikle çizgisel bir gidişatı olduğunu söyleyebiliriz. Ve ek görevlerden elimize geçen fakat şu anda hiçbir işe yaramayan birçok şey var. Bunların neler olduğunu deyip o kadar Spoiler vermeyeyim. Onları merakla bekliyorum.

Tüm bu saydığım özellikleriyle birlikte Tails of Iron 2, kesinlikle keyif alarak oynadığım ve daha çok macerasını tecrübe etmek istediğim bir yapım olarak aklıma kazınacak. Benim için şirin dostlarımızla oynadığımız, fablvari ve sanatsallığıyla öne çıkan oyunlardan birisi oldu. Yapısının kesinlikle zor savaşlarından ibaret olmadığını ve gerekirse kolay moduyla da olsa bir şekilde deneyimlenmesi gerektiğini düşünüyorum.